Als Karin het erg druk heeft, ben ik haar persoonlijk secretaris. Aan dit fenomeen moet haar omgeving erg wennen en stuit ik nogal eens op onbegrip. Tijd om dat - in een e-mail die ook beantwoord moet worden - eens uit te leggen.
Van: Leendert P. Bakker
Verzonden: zondag 23 december 2007 20:11
Aan: Emmy Rieder; A. Mannsur; Marijke Diel; Susanne Wijnands; Trijntje Sjoerdsma; Francis van Hekelen; Marianne Das; Karin Moor
Onderwerp: RE: Kerstavond bij Emmy Het programma!!!!
Lieve Emmy, lieve Trijn, beste vriendinnen,
Naar ik begrijp is mijn tijdelijke rol als persoonlijk secretaris van mijn concubine en lieve vriendin Karin jullie niet helemaal duidelijk. En ik proef dat een mannelijke bijdrage niet gepast is in jullie vriendinnen-setting. Toch is het heel eenvoudig. Karin heeft het gewoon hartstikke druk! En dat zeker in de aanloop naar kerst. Dus dezer dagen is het beantwoorden van e-mail mijn taak. En die neem ik heel serieus. Dat moet ik ook wel, tenslotte ben ik degene die op vrijdagmiddag haar weekloon verzuipt. En daar mag best wat tegenover staan.
Zo was er het rondschrijven van Marianne, met het verzoek om tot een invulling van jullie vriendinnen-kerstavond te komen. En zo heb ik jullie dus namens Karin geadviseerd over de invulling van deze avond. Niet kiezen voor de ‘kledingruilbeurs’, wel kiezen voor ‘afpakkerstmannetje’ en ‘wie ben ik (wat je wilt delen met anderen)’. Geen kledingruilbeurs, omdat Emmy heel veel paars in de aanbieding heeft: straks lopen jullie allemaal in ’t paars.
Voor 'wie ben ik' kwam Karin vanmiddag nog op een briljant idee. Dat ging zo. We zijn vandaag de stad in geweest op zoek naar het kadootje van maximaal vijf euro. In de metro troffen we de heer Evert Evers. Evert heeft duidelijke aandachtsgebieden en een bijzondere gave. Zo kan hij in het kader van een hartelijk welkom z’n hand op de rug van een vrouw leggen. Als hij ‘m twee seconden later weer weghaalt zit haar bh-bandje los. Dat gebeurde nu dus niet, Karin kent haar pappenheimers. Maar Evert kon het toch niet nalaten om via een slinks verbaal bruggetje over geverfd haar en leeftijd, te informeren naar de kleur van haar schaamhaar. Kom je uit de verdorven Bijlmer op weg naar de Parool- en Volkskrantbeschaving, tref je zo'n gast! Maar Karin kon er wel mee overweg. “Evert, een heer stelt deze vragen niet en een dame geeft hier geen antwoord op”. “Grijs dus”, was Evert’s conclusie en toverde een brede grijns op z’n gezicht.
Het gesprek kreeg nog een vervolg. Het ging over verbouwde, geknipte en geverfde poezen. Evert verlaat de metro en Karin kreeg op dat moment haar idee voor de invulling van ‘wie ben ik (wat je wilt delen met anderen)’. Een prachtig onderwerp toch om zonder mannen te bespreken? Kies je consequent kleur? Ontleen je daar als vrouw je identiteit aan? Wat betekenen kleuren en tot waar voer je ze in je kleding door? Gaat het dan nog verder, heb jij wellicht ook een gekleurde poes? En wil je die delen met anderen?
Toen we thuis kwamen las ik dat jullie besloten hebben om ‘wie ben ik’ te skippen en alleen te kiezen voor ‘afpakkerstmannetje’. Jammer hoor. Ik had de verhalen graag gehoord. Maar wat me vooral tegenvalt is dat jullie toch weer een ‘mannetje’ nodig hebben om je avond in te vullen.
Heb het goed morgenavond en wees een beetje lief voor elkaar.
Leen.
Reactie plaatsen
Reacties