Lennard P. Bofmans ontving een in het Frans geschreven brief van drie kantjes. Nu kan je die tekst door Google Translate halen, maar de kans dat je een finesse mist is groot. Dus wat doe je dan? Je legt het natuurlijk voor aan je collega Beau de la Bouche. Beau spreekt- en schrijft beter Frans dan Brigitte Bardot.

Machteld houdt ons, werknemers van Groen De Witt, voor dat het belangrijk is dat je serieus genomen wordt. “En Lennard, word jij voldoende serieus genomen?” “Ja, dat is het nou net Machteld, ik word nóóit serieus genomen.” Lachen.

Van: Bofmans, Lennard P.

Het is een goede gewoonte geworden om dinsdags op weg naar Grunn de Witt een ontbijtje te halen bij Shell-tankstation Wellerzand. Dat doet collega Beau de la Bouche ook. Met dit verschil dat Beau een uitstekend contact heeft opgebouwd met Keesje, één van de medewerkers daar.

Het is gewoon een goede gewoonte, sokken en onderbroeken vragen voor je verjaardag. Krijgen doe je ze meestal toch niet, je blijft bescheiden in je kadowens en je hebt toch de vraag beleefd beantwoord. Afgelopen zondag werkt dat toch even wat anders. Sokken én onderbroeken krijg ik. Met de kleurige onderbroek vol met Engelse drop prints erop weten de meisjes wel raad. Van ´ik ben gek op drop´ tot ´wat een klein dropje´, niets wordt me bespaard.

Grunn de Witt vindt dat je een goede auto moet hebben als je veel voor ze moet rijden. En ze begrijpen ook wel dat het met de Renault zo niet langer door kan gaan. Oké, hun schuld is het niet dat de wielbouten er na een bandenwissel af springen. En ook niet dat Lennard P. Bofmans benzine in de dieseltank gooit. Maar betrouwbaar kan je de Mégane niet noemen, Bofmans staat te vaak in de garage. 

Zus Marijke vraagt me om iets meer te schrijven over mijn militaire periode. Die besloeg eigenlijk twee periodes: mei 1979 tot en met augustus 1980 als dienstplichtig sergeant en mei 1981 tot en met april 1985 als tijdelijk beroepssergeant. In beide gevallen begonnen die met opleiding bij de Intendance in Bussum, om daarna bij respectievelijk 43 Herstelcompagnie bij Havelte (Johannes Postkazerne) en 107 Afdeling Veldartillerie bij 't Harde (Lt. Kol. Tonnetkazerne) aan de slag te gaan.

Wachtmeester Henk Kemp en ik mochten graag een stukje hardlopen tussen de middag. Vaak was het vanaf de Tonnet-kazerne bij ´t Harde omhoog ´De Knobbel´ op en weer terug. Of – als we er zin in hadden – tot de weg van Nunspeet naar Epe en dan weer terug. Een mooi rondje was natuurlijk veel leuker geweest, maar was binnen de beschikbare tijd lastig te maken. Natuurlijk probeerden we wel eens wat.

Het moederbedrijf van Grunn de Witt is zo vriendelijk om een brief uit Duitsland door te sturen.  

Mountainbiken, dat zou ik – nog niet bekend met de bedrijfsmores – gaan doen bij het zomerfeest. In de dagen voor het feest werd al duidelijk dat er sprake is van een heuse fietsperiferie bij Grunn de Witt. Daar stond ik dan in m’n hardloopsetje naast van die collega-profs met helmen, strakke halflange broeken, shirts met opbergruimte op de rug, speciale fiets- en handschoenen. Sommigen hadden zelfs hun eigen mountainbike meegebracht.