Gerrit, buurman en damvriend, vraagt naar wat Karen Peris van de Innocence Mission nu eigenlijk zingt. Ze is inderdaad moeilijk te verstaan. We zoeken de tekst van de song Green Bus op en Gerrit geeft aan dat hij nu nóg niet weet waar het over gaat. De muziek zelf staat niet ter discussie, folky, ingetogen, de fraaie en bijzondere stem van Karen, de subtiele begeleiding: erg mooi.

Twee politieauto’s, vier agenten en een hoop bekijks van voorbijgangers op het pad langs ons huis. Kleinzoon Mads wil zien wat er aan de hand is maar ik houd hem binnen. Er zijn al genoeg sensatiebeluste mensen op deze wereld. 

Bij het overzetten - naar deze website - van een blogje uit 2014, zag ik dat het linkje naar een filmpje van Anita Ammerlaan niet meer werkte. Dat is jammer, want Anita heeft héél veel koeienkoppen geschilderd. Maar er is veel materiaal op internet te vinden, om te beginnen een foto. 

Dokter, gisteren zijn we, ja ook wij Brutus, naar de film geweest. Im Lauf Der Zeit van Wim Wenders. Wim bestaat zoveel jaar en daarom is er in Luxor Zutphen een retrospectief. Zo noemen ze dat geloof ik, maar het komt erop neer dat ze meerdere films van hem in korte tijd draaien.

Cowshead bezocht jaren geleden een memorabel optreden van Adrian Crowley in de Lutherse Kerk in Groningen. Zoals hij begon, met die diep donkere stem en piano, we krijgen er nog kippenvel van. Recenter, op 16 maart 2025 in Willem Twee in Den Bosch zag Cowshead hem weer:

Donderdag 20 februari 2025, een reguliere clubavond van DZW (Damclub Zutphen Warnsveld).  In de onderstaande stand speelt zwart 1. ... 49-40. Wit kan nu remise maken door dam te halen op 5, maar speelt 2. 10-4. Zwart maakt het dan mooi af met 2. ... 7-11 3. 16x7 12x1 4. 21x23 40x36 5. 4x22 36x18. 

De enorme appel ligt al een tijd op een schoteltje naast hem te wachten, het mes ernaast. De boodschap voor Gerrit, zijn tegenstander, is duidelijk. De vraag is alleen nog wanneer Fred dat appeltje dan met hem gaat schillen.

In de podcast Rock ’n Rafelranden met buurman Rick, heeft Chris de Kruijf het over Badfinger. Deze band haalt hij aan als voorbeeld van wat powerpop-muziek is. Herinneringen komen boven.

Cowshead vindt op de website van BNR een ouder- (16 september 2016) maar zeer interessant bericht. Ook de conclusie mag er zijn, heel herkenbaar. Je weet soms niet naar wat voor kop je kijkt. Het bericht gaat als volgt:

Begin jaren negentig bij Jan Tabak in Bussum. Een bijeenkomst van AMEV waarbij pensioenspecialist Hans van Liefland voor de aanwezige adviseurs het Beatles-liedje When I’m Sixty-Four zong. Niet Hans’ eigen idee, maar hij deed het met een kwetsbaarheid die er heel goed bij past: het is een lief liedje over samen oud worden. Het eerste couplet gaat zo:

Vanuit de trein naar huis maakt Marileen het na afloop nog even spannend. Ze attendeert de winnaars op het ‘verkeerde bankje’ dat ze als bewijs op de foto hebben gezet. De prijsuitreiking heeft dan al lang plaats gevonden en de wisselbokaal staat thuis op de schoorsteen te pronken.

Lennard P. Bofmans ontving een in het Frans geschreven brief van drie kantjes. Nu kan je die tekst door Google Translate halen, maar de kans dat je een finesse mist is groot. Dus wat doe je dan? Je legt het natuurlijk voor aan je collega Beau de la Bouche. Beau spreekt- en schrijft beter Frans dan Brigitte Bardot.

We zijn er nog niet helemaal uit, de naam voor ons nieuwe huis. Maar we hebben de keus wel aardig teruggebracht. We hebben nu drie kandidaatnamen: Koeskop, In De Koppige Koe of we blijven gewoon Cowshead Inn gebruiken. Wat zijn de overwegingen?

Machteld houdt ons, werknemers van Groen De Witt, voor dat het belangrijk is dat je serieus genomen wordt. “En Lennard, word jij voldoende serieus genomen?” “Ja, dat is het nou net Machteld, ik word nóóit serieus genomen.” Lachen.

Tien jaar geleden zaten we aan de bar in ons nieuwe huis, met een best wel tevreden gevoel. Het werd wat, de sfeer was al goed. Echt een plek om familie en vrienden te gaan ontvangen, met hen een hap te eten, een glaasje mee te drinken. Dat – vonden we – kon het best tot uitdrukking worden gebracht door het huis een naam te geven. Met onze tochten in Schotland in gedachten en een schilderij van een koeienkop aan de vers geschilderde muur, werd dat de ‘Cowshead Inn’.

En dan gaan er andere zaken spelen op het Groot-Frieslandpad. We gaan Amsterdam verlaten en willen gaan wonen in- of bij Zutphen. Dus de etappes in Noord-Hollland kunnen we beter zo snel mogelijk doen. Komt goed uit, want de sociale contacten zijn vanaf maart beperkt door Corona. Maar, Corona beperkt ook het reizen met het openbaar vervoer.

Ons derde stuk op het Groot-Frieslandpad vandaag. We parkeren de auto in Nieuwe Niedorp, bussen via Schagen naar Dirkshorn, ons startpunt van vandaag.

Inmiddels zijn we een jaar verder, hoog tijd om weer eens een etappe van het Groot-Frieslandpad te doen. Het idee is om de auto in Dirkshorn neer te zetten en dan met de bus naar het startpunt van vandaag in Schoorl te gaan. Maar de bushalte kunnen we niet vinden, of deze is - al dan niet tijdelijk - verplaatst. We missen de beoogde bus en de volgende laat een paar uur op zich wachten. Tja… wat gaan we doen? Een gewone wandeling bij Schoorl maken? We besluiten om een taxi te bellen en toch de etappe te gaan doen.

De helft van Cowshead gaat iets minder soepel door het loopleven. Dus gaat het in oktober 2019 iets anders. We kunnen fietstassen lenen (dank Evie en Lisette) en zo een trektocht op de fiets maken. Het plan is om vanuit huis via een aantal NTKC-terreinen richting Achterhoek te gaan, met als het verste punt ’t Boesveld in Halle (dank Joke en Paul!). Daarna via een andere route weer terug.

Werk van de Amsterdamse beeldend kunstenaar Harry Visser. 

Je valt toch in soort van gat als je een lange afstandswandeling hebt afgerond. In de zomer liepen we de laatste etappe van het Floris V-pad. Wat nu? We besluiten het Groot-Frieslandpad te gaan lopen.

We zetten de auto neer in Bergen op Zoom, halen broodjes bij Bakkerij Bart en gaan met de bus naar Steenbergen. En daar beginnen we dan aan de laatste etappe van het Floris V-pad.

In Zutphen in de Pelikaanstraat heeft een bewoner de entree verfraaid met koeientekeningen op de muur. Links de koppen, rechts de konten. Mooi!

Van: Bofmans, Lennard P.

Er moet een kabouter enorm slecht hebben geslapen vannacht. En ’s morgensvroeg in een pestpokken humeur geweest zijn. Want waar de waterzak gisteravond is gevuld, is deze nu bij de start in Steenbergen toch echt leeg. Lastig, want vullen hier op zondagmorgen vroeg is niet mogelijk. We gaan toch lopen, desnoods bellen we later ergens aan en we hebben ook nog twee appeltjes bij ons.

De chauffeur, van de buurtbus van Dinteloord naar Fijnaart, zit direct op z’n praatstoel. Over zijn werk bij Hollandia, over zijn vrijwilligerswerk voor de buurtbus, over zijn ‘buurman’ Frans Bauer in Fijnaart. Over hoe Fijnaart uitgesproken moet worden, in de taal van de streek klinkt het een beetje als Feijenoord. Maar hij heeft het vooral over de Watersnoodramp in 1953.

Kerstavond, een mooie gelegenheid om eens te kijken wat Cowshead in 2017 muzikaal heeft bezig gehouden. Gevoelsmatig was het geen bijzonder jaar, maar alles eens langslopend blijkt toch het tegendeel. Er is weer hele mooie muziek gemaakt.

Waar ze nu staan is niet helemaal duidelijk, maar deze stalen koeienkoppen hebben in het Sculptuurpark van Rees gestaan. Rees is een plaats in Duitsland, aan de Rijn, net over de grens. Ze blijken door Rob Logister (www.logisterart.nl) uit Amsterdam gemaakt te zijn. Op de website van het park is hier het volgende over te lezen:

De Heinenoordtunnel is dicht en daarom mogen we gratis met de auto door de Kiltunnel naar Numansdorp. Daar parkeren we de auto en bussen naar ’s Gravendeel. De oriëntatie is hier op Rotterdam en naast ons in de bus zit een man die gaat assisteren bij het Rotterdam Blue Grass Festival. Nu schampen we met onze muzieksmaak de bluegrass, maar hier hebben we nog nooit van gehoord. Terwijl op het festival toch niemand minder dan Scott H. Biram speelt.

Het is een goede gewoonte geworden om dinsdags op weg naar Grunn de Witt een ontbijtje te halen bij Shell-tankstation Wellerzand. Dat doet collega Beau de la Bouche ook. Met dit verschil dat Beau een uitstekend contact heeft opgebouwd met Keesje, één van de medewerkers daar.

Heb je je vernoemd naar een vijzel. Kunnen we ons iets bij voorstellen als je een winkel in de Vijzelstraat hebt. Iets minder als je een bakker bent, want een andere betekenis van Le Mortier is metselspecie. Niet fijn om je deeg mee te vergelijken.

Eind februari 2016 kwamen we een fraai exemplaar tegen. Langs de Vlist, van Haastrecht naar Schoonhoven. Het is een fraaie dame en aan de groene uitslag te zien bevalt het haar daar prima.

Bij het Station Dordrecht Stadspolders parkeren we de auto. En binnen een kwartier lopen we Dordrecht langs het Wantij uit. Hoog op de dijk hebben we weidse gezichten op de polders, veel fietsers, joggers, Dordrecht wordt wakker. Het is guur, er staat een koude wind. Bij Kop van ’t Land, de oversteek naar de Biesbosch, is horeca en we hebben best zin in een kop koffie.

Het dossier Wild Juice krijgt een vervolg. Nu spugen ze er bij Grunn de Witt niet in en bij de naam Wild Juice hebben collega’s beeld. Kokosmelk met rum, grapefruit met gin, dat soort beeld. Een beetje een domper als blijkt dat Wild van oorsprong een naar de oprichter genoemd Duits bedrijf is en het woord dus anders uitgesproken dient te worden. Nu is juice niet bepaald een Duits woord. Dus qua uitspraak maken we van het ‘wilde sap’ de overstap naar een slecht in het Duits nagesynchroniseerde cowboy-film. Ook daar hebben ze bij Grunn de Witt beeld bij en beter nog, ook geluid.

Vandaag lopen we op het Floris V-pad de etappe van Kinderdijk naar Dordrecht. Het begin is spectaculair. We parkeren de auto in Dordrecht en nemen de waterbus naar Kinderdijk. Wat een power zit er in die boot, kicken!

Een Amsterdamse Viking als schoonzoon dus, dat was al snel duidelijk. Maar dan wel eentje met Limburgs bloed. Leg dat maar eens aan uit aan een willekeurige belangstellende. Als dat een man is, dan komt al gauw de vraag wat de jongeman voor de kost doet. Dan wordt het verhaal lastig, althans in de kringen waar ik me in bevind. In die kringen is een koeienkop van Ikea al kunst, kan je nagaan.

Haggis is natuurlijk geen probleem en sinds we met genoegen bij de Gulle Waard in Winterswijk orgaanvlees hebben gegeten kunnen de grenzen verder opgerekt worden. In dat verband komen we een fijn filmpje op You Tube tegen, waarin een stel aan de gang gaat met Cow Head Barbacoa.

En ja hoor, daar is wij weer. Nalbert Fiep. Ditmaal op het kampeerterrein bij Winterswijk, ‘t Masterveld. Nu schijnt dat niet zo verrassend te zijn, want Nalbert schijnt in de buurt te wonen. En dan is het om de hoek. Dus eigenlijk is het meer verrassend dat Cowshead daar staat. Samen met Erik en Carla, want we lopen weer een etappe van het Noaberpad.

Tiengemeten staat al op m’n lijstje sinds ik voor AMEV – de toenmalige eigenaar – werkte. Uniek, dit eiland in het Haringvliet. Maar het kwam er nooit van. Natuurmonumenten werd in 1996 de nieuwe eigenaar, de bewoners en boeren moesten vertrekken.