Dokter, gisteren zijn we, ja ook wij Brutus, naar de film geweest. Im Lauf Der Zeit van Wim Wenders. Wim bestaat zoveel jaar en daarom is er in Luxor Zutphen een retrospectief. Zo noemen ze dat geloof ik, maar het komt erop neer dat ze meerdere films van hem in korte tijd draaien.
In de pauze hebben we een gesprekje en de dame vraagt ons of we meerdere films van hem hebben gezien dit weekend (nee) en waarom we dan juist deze willen zien. Zij zag ‘m nu voor de derde keer. Goede vraag, maar het veronderstelt een bewuste keus van Cowshead. Dat is het ook in de zin van Wim, maar niet in de zin van een bepaalde film van hem. We hebben meer te doen in een weekend en deze avond kunnen we. Waarom keek de dame deze film voor de derde keer? Omdat deze haar erg inspireerde en daarna haar groot rijbewijs ging halen. Ze heeft er verder niets mee gedaan.
Maar is het een goede film? Hij pakt je van begin tot eind en dat is voor een film van bijna drie uur lang al zonder meer een verdienste. Het is een roadmovie in zwart wit. Er zitten prachtig rustig geschoten beelden in, gefilmd in Noord-Duitsland, leeg landschap, treinen, boten, rivieren, heide. Aan de twee mannelijke hoofdrolspelers, die een vriendschap ontwikkelen, kleeft- en mankeert iets, waaronder het onvermogen tot het onderhouden van relaties. Iets met hun beide moeders is daar debet aan, maar erg goed uitgewerkt wordt dat niet. Maar wel de jongensachtige lol en de vervreemde bizarre situaties waarin ze belanden als ze met een vrachtwagen annex camper door het land trekken.
En het is een film die een veranderende bioscoopwereld vastlegt, een ode aan wat in die zin was tot na kort na WO II. Dat laatste – de veranderende bioscoopwereld - is een mooi haakje waaraan we het gesprek met de pauzedame hangen. Cowshead merkt op dat Luxor ‘Den Untergang’ bespaard is gebleven, waarschijnlijk omdat ze hier vijftig jaar geleden al Duitstalige films vertoonden. En ja hoor, ze slikt de haak volledig in, zodat Cowshead gerust Pikant Gevrij In De Alpenwei kan benoemen. En de miraculeuze ontwikkeling van Luxor van begin zeventiger jaren tot nu. Arme dame, zo op zoek naar een goed gesprek. Gelukkig gaat de gong, ze mag weer naar binnen.
Goede gesprekken, serieuze gesprekken, Dokter, ik moest weer zo aan je denken! Dat komt ook door een lang en mooi shot met de man in de tuinbroek (de andere man draagt een broek, overhemd, jasje). De Tuinbroek geeft aan te gaan ‘pinkeln’. Het eerste wat opvalt is dat hij wel erg ver van de vrachtauto wegloopt, een zandverstuiving in. Dat wordt geen pinkeln, denk je dan. En inderdaad, dat wordt het niet: hij gaat uiteindelijk vrij gefilmd zitten bouten en je ziet de drol zich - onderworpen aan de wetten van peristaltiek en zwaartekracht - in het zachte zand vlijen.
Dat zachte zand, dat is een ding in ontlastende zin. Althans, dat vermoed ik. Want vanwaar de voorkeur voor de afvang daarop? Ik heb me met jou in Schotland zo verbaasd over je keus om juist op die ene molshoop - in een verder weids en groengrassig landschap - af te hurken. Maar dat is nog niets: in angstige dromen hoor ik je nog steeds vragen ‘wil je ook even ruiken?’. Dat was in de Ardennen toen je per ongeluk op de bretels van je winterwandel-tuinbroek had gescheten. Niet helemaal goed afgedaan toen je afhurkte in de sneeuw.
Dokter, ga die film van Wim Wenders zien en ik beloof je: daarna hebben we een goed gesprek. Misschien zelfs serieus.
Groet!
Don Leo von Willem bis Wenders.
Reactie plaatsen
Reacties