Twee politieauto’s, vier agenten en een hoop bekijks van voorbijgangers op het pad langs ons huis. Kleinzoon Mads wil zien wat er aan de hand is maar ik houd hem binnen. Er zijn al genoeg sensatiebeluste mensen op deze wereld.
Dan wordt aangebeld. Met een bezorgde frons op het gezicht vraagt een van de dienders of ik de sleutel van buurvrouw Rie heb. Snel doorzoek ik het laatje waar ik tussen de rommeltjes de sleutel met hanger uit Bonaire vis. ‘Ik ben er nog nooit geweest en ik heb geen idee meer van wie ik ‘m heb gekregen’, zei Rie toen ze ‘m een paar jaar geleden aan me gaf. Met haar geheugen was niets mis, Rie maakte zich gewoon nooit druk om futiliteiten. Staar, gebitsproblemen, een beetje doof. ‘Ik ga daar toch geen moeite meer voor doen? Ik ben al over de negentig!’ Maar toen ze 92 was liet ze haar ogen doen, op haar 94ste nam ze een gebitsprothese en uiteindelijk schafte ze toch ook maar een gehoorapparaat aan. ‘Wie weet word ik wel honderd.’
Wij zorgden voor haar klikos, aten op hete zomerdagen samen waterijsjes, toen ze viel raapte Leen haar op en ik ging af en toe langs voor een praatje. Dan zat ik bij haar in de huiskamer waar bijna 50 jaar niets aan gedaan was. We hadden het over vroeger en dat toen lang niet alles beter was, maar dat de wereld er nu zeker niet erg mooi uitzag. We hadden het over de oorlog, het opkomend fascisme, over de border tussen haar erf en die van ons en over de roos die haar vanuit onze tuin begluurde. 'Die mag je niet weghalen hoor!' En als ik na een tijdje weer wegging zei ze steevast: “Nu heb ik je alweer niets te drinken aangeboden!”
Ik gaf de agent de sleutel en bleef met een leeg gevoel achter. Kleinzoon Mads en ik speelden vieropeenrij maar ik had er m’n kop niet bij. Uiteindelijk besloot ik om voor m’n gemoedsrust toch maar eens poolshoogte te nemen. De voordeur stond open en ik liep naar binnen. In de huiskamer zaten de agenten en een man die de schouwarts bleek te zijn zachtjes met elkaar te praten. 'We hebben een triest bericht. Mevrouw is afgelopen nacht in haar slaap overleden. Was u de laatste tijd nog iets opgevallen? Had ze klachten?' 'Nou nee, ja… dat ze niet meer op één been kon staan. En ze verheugde zich op de traplift die binnenkort wordt geïnstalleerd.'
Even later sloften Mads en ik naar de molen om de molenaar op de hoogte te brengen van Ries overlijden. Nu staat de molen traditiegetrouw in rouwstand. Buurvrouw Rie, we zullen haar missen.
Reactie plaatsen
Reacties